Nie wiem, jak rozpocząć ten tekst. No dobrze, już mi się udało, ale mam na myśli konkretny wstęp. Każdy recenzent ma chyba dni, gdy mu się chce i nie chce pisać naraz. Dziś przytrafił się właśnie mnie. Ot tak chciałem sobie opowiedzieć o solówce Zimpla i nagle się poczułem, jakby ten album aż pasował do recenzji małych. Nie chodzi o to, że jest przeciętny. Po prostu już tak jest z niektórymi hype'owanymi polskimi płytami alternatywnymi, że fascynują mnie i jednocześnie zastanawiają. Ta pozostawia po mnie niedosyt.
To co tam mamy na "Lines"? Wspomniałem na łamach Stojaków o tym albumie pod słowami "cage'owski minimalizm", jeśli dobrze pamiętam. Ten przynajmniej jest stale zaznaczany w innych reckach. Okazuje się nim być repetetywne granie na wybranych instrumentach, głównie klarnecie oraz organach. I co teraz, nie chce mi się jakoś tego rozwijać. Nie korci mnie. Nie nasyca.
Bo miało być pasjonująco, i jest, ale głównie pod koniec. Wspomnę w takim razie, że najlepszymi fragmentami są zdecydowanie "Five Clarinets" - jak sam tytuł mówi, (zgrabne) połączenie kilku ścieżek klarnetowych oraz "Tak, Picture" - na ogół nowa odsłona fascynującego, choć z lekka mętnego otwieracza "Alupa-Pappa", ale właśnie, nowa. Przecinana znakomitymi dźwiękami gitaropodobnego instrumentu. Właściwie to siła rażenia albumu rośnie powoli z każdym następnym fragmentem, a dzieło przedstawia się jako nieśmiałe.
7,0 Wacław Zimpel "Lines" [Instant Classic 2016, minimal / jazz awangardowy]
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz